A DECADENCIA DOS XOGOS EN OLIMPIA

OS MACEDONIOS E O PERÍODO HELENÍSTICO

Tras grandes períodos de apoxeo sitúase nos s.VIII ao V a.C o declinar da sociedade grega, a partir do período helenístico IV a.C. comeza a decadencia. Aínda que os poderosos reis macedonios Filipo II e Alexandro Magno edificaron en Olimpia o Filipeo e axudaron ao Santuario e aos xogos. Houbo ocasións en que a tregua sagrada non foi respeitada (ano 388 a.C.), varios son os casos de violación das normas deportivas. Outro signo da profesionalización das probas atléticas foi a construción dun novo estadio fóra do Altis. Todo evidencia a perda de relevancia do seu carácter relixioso e a tendencia dos gobernantes a utilizar o enclave sagrado como manifestación das súas ambicións. O esplendor dos Xogos foise apagando trala morte de Alexandro Magno.

GRECIA E OS XOGOS BAIXO O PODER DE ROMA

Grecia foi sometida polos romanos a partir do 146 a. C. e foilles recoñecido o dereito de participar nos Xogos Olímpicos aos cidadáns romanos e a cada vez máis nacionalidades non gregas, pero os xogos seguiron facéndose cun carácter internacional. de todos os países do Imperio Romano chegaban a Olimpia.

Unha gran insolencia foi a de Sila que saqueou o Santuario de Olimpia e festexou a súa victoria sobre os Mitríades obrigando aos atletas a competir na Olimpíada 175 ª en Roma (80 a.C.), transladando alí as Olimpíadas. Coa chegada dos emperadores volveuse a mirada cara a Olimpia. Octavio Augusto reconstruíu o santuario.

Na época do emperador filohelénico Adriano, o santuario renaceu de novo. Pero dende o s.III d.C. o seu brillo comezaa declinar coa introdución de elementos cruentos, amigos os romanos da violencia. A figura romana do gladiador pouco tiña xa que ver co antigo atleta da Grecia arcaica de orixe aristocrática, o atleta romano podería ser un escravo adestrado expresamente polo seu amo, que era ademais co nome que competía como atleta.

NERÓN NOS XOGOS OLÍMPICOS

 O emperador Nerón era aficionado ás carreiras de cuádrigas e certames poéticos, musicais e teatrais. Organizou e engadiu outras competicións buscando a súa autoexaltación en Olimpia. Retrasou dous anos os Xogos Olímpicos para poder estar neles e guiou un carro tirado por dez cabalos, pero non puido dominalo e desistiu antes de rematar a carreira. Ao seu regreso de Grecia entrou en Nápoles, Ancio, Albano e Roma, emulando aos vencedores de Olimpia antigos nunha carroza tirada por cabalos brancos a través dunha brecha aberta nas murallas. Vestía un traxe púrpura e levaba na cabeza a coroa olímpica.

O FINAL DOS XOGOS

Os Xogos Olímpicos achéganse ao seu fin no momento en que se deixan de inscribir aos vencedores no ano 267 d.C. Axiña veu a prohibición das Olimpíadas tras a celebración da 293ª Olimpíada (393 de. C.).  No 394 d.C. Teodosio o Grande decretaba a prohibición ao proclamarse a relixión cristiá como oficial no Imperio e, ao ano seguinte, a estatua de Zeus de ouro e marfil foi levada a Constantinopla. As competicións olímpicas duraran 1168 longos anos. Olimpia terminou despoboándose e medrar a vexetación cubrindo paseniño as súas saqueadas ruínas.

Sobre os restos do Santuario ensañouse o afán destrutor do fanatismo cristián (no ano 426 d.C. ordenouse queimar) e uns terribles terremotos completaron a destrución. Os desprendementos da colina de Crono e as inundacións dos ríos Álfeo e Cladeo cubrírona de terra facendo desaparecer as ruínas. Co paso do tempo Olimpia cambiou mesmo de nome, primeiro Servíana e logo Antilalo.

O DECLIVE INEVITABLE

O factor principal do declive foi a desaparición paulatina do vinculo relixión – deporte, pero tamén os honores sociais e as prestacións económicas das que gozaban os gañadores. A institución recibiu o golpe mais duro polo comportamento humillante de emperadores como Nerón.

AS EXCAVACIÓNS

En 1829 realizáronse algunhas excavacións no templo de Zeus e na Igrexa Bizantina. Os achados consérvanse no Museo do Louvre. Nas primeiras excavacións atopáronse os edificios do Santuario, estatuas, moedas, inscricións, obxectos de barro, de ouro e de bronce. As excavacións continuaron, así coma reconstrucións da Cripta e do templo de Hera. De 1958 a 1961 rematáronse as excavacións que dan lugar ao actual Museo de Olimpia. As últimas calas arqueolóxicas descubriron a pervivencia dos Xogos durante un cento de anos máis despois da prohibición oficial do culto a Zeus.