IN PRINCIPIO ERAT VERBUM...: LABERINTO DE CARENCIAS, obra de teatro para rematar o curso

Despois de dous anos de traballo sobre Creta e o mto do Minotauro, sobre Teseo e Ariadna poremos en escena no mes de xuño o día 17 para rematar este curso a obra:

LABIRINTO DE CARENCIAS

metáfora dos medos

O mito do Minotauro é unha reflexión acerca do medo, pero tamén e, no noso caso así o quixemos interpretar, sobre as carencias de Ariadna e Teseo como seres que deben enfrontarse ao medo como adolescentes nunha sociedade cargada frustracións, un labirinto de encrucilladas, paredes sen portas que abrir ou pechar, sen ventás ao horizonte, unha sociedade con longos muros de incomprensión.

A Ariadna do mito, era a filla do rei Minos da illa de Creta, irmá do Home touro que seu pai mantiña oculto no labirinto e ao que lle ofrecía vítimas dos atenienses como castigo pola morte do seu primoxénito. Ariadna entón rebélase e namorase de Teseo, o heroe ateniense , fillo do rei de Atenas que chega para matar ao monstro. Cunha axuda inesperada, a de Ariadna e o seu valioso fío, Teseo logrará entrar e saír con vida do labirinto. O mito remata tras da morte do Minotauro coa fuxida de Creta da parella, pero Ariadna finalmente vai ser abandonada nunha illa por Teseo no medio da viaxe de volta cara a Atenas.

Digamos que estes dous adolescentes atópanse nun deses momentos da vida transcendentais para ambos. Pero non son só unha Ariadna e un Teseo só. Son 7 Teseos e Ariadnas, son infinitos... protagonistas desta relectura do mito do labirinto onde todos podemos ser Ariadna ou Teseo.

Sempre usamos o mito para ler na sociedade claves que se cadra doutro modo non as vemos. Esa forma permítenos ser sensibles ante a crúa realidade coma os cegos. Somos cegos a tantas cousas diariamente!. Ademais da nosa experiencia con invidentes do Proxecto “ Sentir o mar” deunos pé a crear unha ARIADNA CEGA que funciona de narradora atemporal de calquera Ariadna, en calquera sociedade, en calquera tempo sexa mitolóxico ou ben actual, axudounos a pasar do mito á realidade e viceversa.

Os Teseos desta obra, que se levan a peor parte polos valores que defenden, son criticados duramente. Non son tan heroes, son máis ben antes que vítimas, consecuencia dunha sociedade carente, e precisamente da súa relación é da que concluímos unha traxedia fragmentaria e compartida, a de un Teseo egoísta ante unha Ariadna solitaria, outro Teseo traidor e unha Ariadna maltratada; un Teseo acosador e unha Ariadna acosada; un Teseo insolidario ante unha Ariadna refuxiada; un Teseo traficante e unha Ariadna adicta; un Teseo político embaucador entre unha Ariadna Rebelde e mais outra conformista.

Así a pregunta que provocamos, o conflito ao que chegamos é: Outro mundo é posible ou vivimos no labirinto do medo sen solución? Subliñamos logo unha visión pesimista como consecuencia do medo que nos atenaza a día de hoxe e é capaz de muros de incomprensión cada vez máis evidentes a ambos lados do mar.

Nun xogo permanente entre o pasado e o presente, emerxen imaxes prestadas das atrevidas metáforas das montaxes da coreógrafa alemana Pina Baush. Incorporamos así símbolos do pasado como o fío ata outros máis actuais indicadores, en gran medida, da intensidade das frustracións e das carencias nas que vivimos. Pasamos do fío que nos levou ante Asterión , o Minotauro, á auga corrente que nos dilúe como seres débiles semellantes ao sucre ou vítimas dun trebón.

INTERVEÑEN :

ARIADNA CEGA: Iria Fazanes.

ARIADNA CLÁSICA: Lara Loira

MINOTAURO: Aarón Bon.

VÍTIMAS NO LABIRINTO: Antía Novegil, Camila Vilas.

ARIADNAS: Andrea Calvar, Erika Blanco, Paula Acuña, Mery Iglesias, Carla Martínez, Emily Cerqueiro, Andrea Iglesias.

TESEOS: Manuel Alvariñas, Nicolás Area, Nicolás Simes, Rodrigo Agraso, Antonio Guimeráns, Emilio Iglesias, Isaac Vázquez.

LUZ e SON: Pablo García Covas e Iria Fazanes.

ESCENOGRAFÍA: Darío Suárez.

TEXTO e DIRECCIÓN: Héctor Silveiro

Aula de Teatro San Narciso